Cóż, kontynuacja historii Xaviera nie jest już tak udana, jak oryginał. W zasadzie pomysł (i w dużej mierze wykonanie) pozostaje to samo. Bohaterowie się trochę postarzeli, lecz ich problemy pozostały bez zmian. Jednak tym razem film jest jeszcze bardziej nierówny niż poprzednio. Mniej jest scen zabawnych, więcej dłużyzn i scen zupełnie niepotrzebnych. W sumie też sam film jest w swej wymowie bardziej przygnębiający. Dlaczego? Ponieważ pokazuje niezbyt atrakcyjny obraz wciąż młodych, choć nie aż tak młodych ludzi. Ich życie to ciągła niepewność, zmiany, brak stałości. Zarazem jednak nic się w ich życiu nie zmienia, nie idą do przodu, wciąż wpadają w te same koleiny, cykle wzlotów i upadków. Praca, związki, to wszystko jest jakieś takie zawieszone w próżni. Perspektywy niezbyt przyjemne, a happy-end raczej mało wiarygodny, bo reżyser woli się w niego nie zagłębiać.
Jedyny plus to Kelly Reilly w roli Wendy, która wyraźnie przerosła resztę.