Kontynuowanie hitowych dramatów i filmów obyczajowych (nawet z domieszką komedii jak tu) to zabieg w światowym kinie niezbyt częsty i przeważnie z góry skazany na porażkę.
W przypadku powrtou Cedrica Klapischa do znanej widzowi historii i postaci o klapie mowy być nie może.
Jest jednak pewnien niedosyt i odczuwalne rozczarowanie.

SMAK ŻYCIA 2 kontynuuje wprost historie z poprzedniego filmu tyle,że po 5 latach. Główny bohater poprzedniego filmu Xavier jest teraz początkującym pisarzem dobiegającym 30-tki, który nie można odszukać wydawcy swej powieści i para się zajęciami dorywczymi (wywiady, reportarzem scenariusze do telenowel, gohost- writing). Wybrana przez głównego bohatera droga do spełnionej dorosłości jest jednak trudna i wyboista. Co gorsza Xavier nadal nie może odszukać miłości życia co go powoli wypala wewnętrznie.

W SMAKU ŻYCIA 2 Xavier odtwarzany z zaangażowaniem przez Romaina Durisa jest zdecydowanie łówną postacią tego filmu. Inni znani z poprzedniego epizodu bohaterowie są zdecydowanie umiejscowieni na drugim planie, a część z nich ma do odegrania kilka mało znaczących scenek.

C. Klapisch w swym filmie opowiada nie tylko o zagubionych pokoleniu 30-letnich kosmopolitów, ale przede wszystkim o poszukiwaniu wielkiej miłości wśród morza możliwości.
Tak więc przez prawie 130 minut obserwujemy wysiłki i wahania Xaviera co do wyboru głównego obiektu swoich uczuć.

W tym niezdecydowaniu jednak kibicujemy mu do czasu, gdyż w drugiej połowie filmu jego zwątpienie i "smarkateria" raczej bardziej denerwują niż wciągają i zmuszają do kibicowania głównemu bohaterowi.

Na szczęście film ratują nowe plenery jakimi są Rosja i Anglia. Cieszy też znacznie większa rola jaka przypadła tu Kelly Reilly oraz Kevinovi Bishopowi.
Nadal dobre i przyciągające przed ekran są Cecile De France oraz Audrey Tautou.

Niestety wśród kilku cennych refleksji i kilku bardzo dobrych scen możemy się doszukać nużących i niezbyt trafionych momentów. Najbardziej drażniła mnie tu epizodyczna narracja, która- owszem- występowała w poprzedniej części, ale była nieco bardziej spójna i uporządkowana. A tak twórcy SMAKU ŻYCIA 2 chwilami sprawiają wrażenie jakby sami nie wiedzieli do czego chcą zmierzać i co chcą dokładnie przekazać widzowi.

SMAK ŻYCIA 2 rozpada się więc na ciąg lepszych lub gorszych epizodów, które dopełnie normalne dla serii otwarte i optymistyczno-nostalgiczne zakończenie.

Mimo wielu widocznych wad i pęknięć bardzo chętnie bym zobaczył kolejną odsłonę cyklu. Zawsze przecież miło jest podróżować po Europie (nawet w kinie) i oglądać zdolnych i nadal obiecujących młodych aktorów na ekranie.

Dzieło to przeznaczone jest głównie dla zwolenników części pierwszej.